Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.
Wcześniej nie zastanawiał się jakoś nad znaczeniem tego faktu, przyzwyczajony raz w tygodniu zajeżdżać na stację benzynową.
Pojawiły się cysterny. Bradleye i czołgi podjeżdżały parami, tankowały równocześnie, a następnie powracały na stanowiska, gdzie czekała na nie amunicja. Zauważył, że każdy niemal Bradley zaopatrzony był w zakupiony przez celowniczego z własnych pieniędzy klucz nasadowy, który ułatwiał przeładowanie magazynka Bushmastera. Działały lepiej niż specjalnie w tym celu zaprojektowane urządzenia. Temat na niezły program, pomyślał z nikłym uśmiechem.
Dowódca oddziału, który z M1A2 przesiadł się teraz na HMMWV, przechodził od pojazdu do pojazdu, sprawdzając stan maszyn i załóg. Dziennikarza zostawił sobie na koniec.
- Panie Donner, wszystko w porządku?
Reporter upił łyk kawy przyrządzonej przez kierowcę Bradleya i skinął głową.
- Zawsze tak to wygląda? - spytał młodego oficera.
- Dotąd znałem to tylko z ćwiczeń, ale na razie wszystko przebiega bardzo podobnie.
- A co pan myśli o całej sprawie? - indagował dziennikarz. - No wie pan, pan i pańscy ludzie zabiliście tak wielu nieprzyjaciół.
Kapitan zamyślił się na chwilę.
- Pisał pan kiedyś o huraganie i podobnych wypadkach?
- Tak.
- I pytał pan ludzi, jak to jest, kiedy nagle całe życie zostaje wywrócone do góry nogami?
- Taki jest mój zawód.
- Podobnie jest z nami. Wypowiedzieli nam wojnę, więc z nimi walczymy. Jeśli ich zaboli, może następnym razem się zastanowią. Wie pan, mam wuja w Teksasie, to znaczy wuja i ciotkę. Kiedyś grał zawodowo w golfa, uczył mnie trzymać kij i robić zamach, potem pracował dla Cobry, firmy produkującej sprzęt do golfa. Tuż przed naszym wyjazdem z Fort Irwin zadzwoniła matka, że oboje złapali tego pieprzonego wirusa ebola. Chce pan naprawdę wiedzieć, co o tym myślimy? - spytał oficer, który tej nocy zniszczył pięć czołgów. - Pora się zbierać, panie Donner. Czarny Koń rusza o dziesiątej. Przed świtem powinniśmy mieć kontakt. - Na horyzoncie pojawił się przytłumiony blask, a po długiej chwili doleciał do nich odległy grzmot. - Apache zaczynają wcześniej.
Trzydzieści kilometrów na północny zachód, zniszczone zostało właśnie stanowisko dowodzenia 2. Korpusu.
Operacja rozwijała się pomyślnie. 1. szwadron Czarnego Konia miał teraz zrobić zwrot i przetoczyć się na północ przez resztki 2. Korpusu. 3. szwadron powinien napotkać na mniejszy opór, gdy iść będzie na południe, by w ten sposób uzupełnić siły pułku przed pierwszym atakiem na lewe skrzydło 2. Korpusu. W odległości jedenastu kilometrów Hamm przesuwał artylerię, aby ta dopomogła w dobiciu 2. Korpusu, którego dowództwo właśnie wyeliminowały śmigłowce Apache.
* * *
Eddington nieustannie musiał upominać sam siebie, że najważniejsza jest prostota. Niezależnie od lat studiów i nazwy, którą wybrał dla swojej formacji, nie był Nathanielem Bedfordem Forrestem, a pole bitwy było o wiele za duże, aby mógł sobie pozwolić na improwizacje, jak często robił ten rasistowski geniusz podczas wojny secesyjnej.
Kruk był teraz rozciągnięty szczególnie płytko, gdyż w ciągu ostatnich dziewięćdziesięciu minut czoło brygady poszerzyło się niemal dwukrotnie, co zmniejszyło tempo jej marszu. Może to i nieźle, myślał pułkownik. Musiał zachować ostrożność. Siły wroga nie mogły wykonać zbyt głębokiego manewru na wschód w obawie, że zderzą się z lewym skrzydłem Czarnego Konia - jeśli założyć, że w ogóle wiedzieli o jego istnieniu - z kolei teren na zachodzie był zbyt trudny, aby pozwolić na szybki manewr. Najeźdźcy próbowali środkiem i dostali lanie, logicznym przeto posunięciem ze strony 1. Korpusu ZRI byłoby wykonanie ograniczonego manewru oskrzydlającego, najpewniej z głównymi siłami przesuniętymi na wschód. Obrazy dostarczane przez Predatory zaczynały to potwierdzać.
* * *
Dowódca Nieśmiertelnych nie mógł już skorzystać z prawdziwego stanowiska dowodzenia, dlatego musiał zadowolić się tym, co pozostało po 1. Brygadzie. Płynęła z tego bezpośrednia nauka, że musi nieustannie uciekać. Najważniejsze było w tej chwili ponowne nawiązanie kontaktu z dowództwem 1. Korpusu, co nastręczało sporo trudności, ono bowiem właśnie przemieszczało się, gdy na drodze do Al-Artawija wpadł w zasadzkę Amerykanów. Teraz 1. Korpus z pewnością organizował stanowisko dowodzenia sztabu armii. Udało mu się połączyć z trójgwiazdkowym irańskim generałem, któremu, najszybciej jak potrafił, przekazał wiadomości.
- To najwyżej jedna brygada - zapewnił go zwierzchnik. - Co teraz zamierzacie, generale?
- Skupię siły, które mi pozostały i przed świtem zaatakuję z obu skrzydeł - odparł dowódca dywizji. W gruncie rzeczy nie miał zbyt wielkiego wyboru, o czym obaj dobrze wiedzieli. 1. Korpus nie mógł się cofnąć, gdyż wywołałoby to tylko gniew przywódcy, który posłał go do boju. Pozostanie w miejscu oznaczało czekanie na oddziały saudyjskie, które sunęły od granicy z Kuwejtem. Trzeba było zatem odzyskać inicjatywę, z zaskoczenia atakując blokujących drogę Amerykanów. Do tego właśnie celu przeznaczone były czołgi, a pod swoimi rozkazami miał ich ciągle ponad czterysta.
- Aprobuję. Zapewnię wam wsparcie artylerii korpusu. Jeśli przełamiecie obronę nieprzyjaciela, przed zmrokiem powinniście stanąć w Rijadzie.
Jeśli Allach pozwoli, dopowiedział w duchu dowódca Nieśmiertelnych. Nakazał 2. Brygadzie, aby zwolniła tempo, co pozwoliło 3. dogonić ją, przeformować się i wykonać manewr na wschód. Zwierciadlaną operację powinni na zachodzie przeprowadzić Irakijczycy. 2. Brygada zaatakuje przeciwnika z boku, podczas gdy 3. zajdzie go od tyłu.
Centrum pozostanie puste.
* * *
- Zatrzymali się. Prowadząca brygada stanęła. Są o trzynaście kilometrów na północ - oznajmił S-2 brygady. - Za kilka minut powinniśmy otrzymać potwierdzenie od Kruka, który będzie ich miał w zasięgu wzroku.
Wiedział, co robi nieprzyjaciel. Grupa zachodnia, nieco cofnięta, posuwała się wolno, najwyraźniej w oczekiwaniu na rozkazy, które zmienią jej rozlokowanie. Nieprzyjaciel potrzebował czasu na zastanowienie.
Eddington nie mógł na to pozwolić.
Jedyny prawdziwy problem z MLRS polegał na tym, że przy minimalnym zasięgu wyrzutnia była o wiele mniej precyzyjna niż przy maksymalnym. Po raz drugi tej nocy wyrzutnie, które nie zmieniły w ogóle swej pozycji, włączyły stabilizatory i podniosły platformy z kasetami, sterowane wyłącznie informacjami elektronicznymi. Po raz drugi tej nocy ciemność rozdarły smugi pocisków, tyle że tym razem poruszających się po o wiele bardziej płaskich trajektoriach