Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.
Mięsień biodrowo-lędźwiowy (m. iliopsoas) składa się z dwóch mięśni: m. lędźwiowego większego i m. biodrowego, które kończą się wspólnym ścięgnem. Mięsień lędźwiowy większy (m. psoas major) jest długim mięśniem, wchodzącym w skład tylnej ściany jamy brzusznej. Przyczep początkowy ma dwie warstwy: powierzchowną i głęboką. Warstwa powierzchowna tego mięśnia odchodzi od bocznej powierzchni trzonów ostatniego kręgu piersiowego i czterech górnych kręgów lędźwiowych. Warstwa głęboka przymocowuje się do wyrostków żebrowych wszystkich kręgów lędźwiowych. Między dwiema warstwami tego mięśnia leży splot lędźwiowy (plexus lumbalis). Przyczep końcowy. Mięsień lędźwiowy większy biegnie ku dołowi, nieco w bok, wydostaje się z jamy miednicy przez rozstęp mięśniowy (lacuna musculorum) położony pod boczną częścią więzadła pachwinowego (lig. inguinale) i wspólnie z mięśniem biodrowym kończy się wąskim ścięgnem na krętarzu mniejszym kości udowej. Mięsień biodrowy (m. iliacus) wypełnia dół biodrowy, w którym przymocowuje się wachlarzowato swym przyczepem początkowym. Włókna mięśniowe biegną zbieżnie w dół i przechodzą we wspólne ścięgno razem z m. lędźwiowym większym. ścięgno końcowe przyczepia się na krętarzu mniejszym kości udowej. CzynnośŹ. Mięsień biodrowo-lędźwiowy jest bardzo silnym zginaczem stawu biodrowego, może mu dorównaŹ jedynie m. prosty uda (m. rectus femoris). W działaniu tym m. lędźwiowy większy dzięki znacznej długości swych włókien wpływa na wielkośŹ i zakres ruchu zgięcia, m. biodrowy natomiast ze względu na swój duży przekrój fizjologiczny dysponuje znaczną siłą. Przy ustalonych kończynach dolnych lub w pozycji leżąc na plecach, podczas podnoszenia tułowia oba mięśnie współpracują z mięśniami prostymi brzucha. Jest on bardzo czynnym mięśniem podczas chodzenia. Mięsień biodrowo-lędźwiowy również przywodzi i odwraca udo. Z uwagi na przyczepy początkowe m. lędźwiowy większy działa także na kręgosłup lędźwiowy. Kurcząc się obustronnie zgina kręgosłup w przód przy jednostronnym skurczu w bok. Unerwienie. Oba mięśnie lędźwiowe otrzymują gałązki odchodzące bezpośrednio od splotu lędźwiowego (plexus lumbalis) i od n. udowego (n. femoralis). Porażenie mięśnia biodrowo-lędźwiowego upośledza w znacznej mierze funkcję chodzenia.
Mięsień lędźwiowy mniejszy (m. psoas minor) jest położony do przodu od m. lędźwiowego większego. Jest mięśniem niewielkim i niestałym, występuje w połowie przypadków. CzynnośŹ jego polega na napinaniu powięzi biodrowej.
Zewnętrzne mięśnie miednicy
W skład mięśni zewnętrznych miednicy wchodzą:
* mięsień pośladkowy wielki,
* mięsień napinający powięź szeroką,
* mięsień pośladkowy średni,
* mięsień pośladkowy mały,
* mięsień gruszkowaty,
* mięsień zasłaniacz wewnętrzny,
* mięśnie bliźniacze górny i dolny,
* mięsień czworoboczny uda,
* mięsień zasłaniacz zewnętrzny.
Mięsień pośladkowy wielki (m. gluteus maximus) jest bardzo duży, przykrywa pozostałe mięśnie tej grupy. Przyczep początkowy. Mięsień ten rozpoczyna się wzdłuż linii podłużnej na pograniczu kości biodrowej i krzyżowej: na powierzchni pośladkowej talerza biodrowego do tyłu od kresy pośladkowej tylnej, na bocznym brzegu kości krzyżowej i guzicznej oraz na więzadle krzyżowo-guzowym. Włókna jego biegną równolegle i skośnie ku dołowi i do boku. Przyczep końcowy znajduje się w dwóch miejscach. Włókna części górnej mięśnia kierują się bardziej do boku, przechodzą nad krętarzem większym kości udowej i dołączają do pasma biodrowo-piszczelowego powięzi szerokiej uda (tractus iliotibialis fasciae latae). Włókna dolnej części przyczepiają się do guzowatości pośladkowej (tuberositas glutea) kości udowej. CzynnośŹ. Najważniejszym zadaniem mięśnia pośladkowego wielkiego jest utrzymanie pionowej postawy ciała podczas stania i chodzenia. Jest on najsilniejszym prostownikiem stawu biodrowego, a tym samym antagonistą m. biodrowo-lędźwiowego. Obustronny skurcz mm. pośladkowych wielkich, przy ustalonej kończynie dolnej wysuwa miednicę ku przodowi, zaś skurcz jednostronny w bok