Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.
Wstąpił więc do pierwszego otwartego o tej porze baru i zamówił
specjalność zakładu, nie bardzo nawet wiedząc, co to będzie. Nie zdziwił się
jednak,
gdy przyniesiono mu coś przypominającego terrańskie knedle. Potrawa parowała
jeszcze na talerzu, musiał więc odczekać kilka minut, aż przestygnie.
Czas umilał sobie dyskretnym obserwowaniem pozostałych klientów lokalu. Bez
dwóch zdań, były to osoby majętne, o czym przekonywały nocne stroje i sposób
bycia. Wyglądali na szczęśliwych, ale czy byli takimi w rzeczywistości?
Kiedy uporał się z knedlami, zażądał whisky. Barman chyba nie dosłyszał, bo
przyniósł setkę miejscowej wódki. Flor nie zwrócił mu jednak uwagi, przechylił
kieliszek, zapłacił za wszystko i ruszył w stronę wyjścia. I wyszedłby, gdyby
nagle,
w odległym kącie sali nie mignęła mu znajoma postać. Był to grubasek, który pod
groźbą pistoletu dostarczył go na miejsce spotkania z tutejszym agentem. W
jeszcze
większe zdumienie wprawił go jednak widok towarzyszącej tłuściochowi osoby -
niezwykle pięknej kobiety. Chociaż nie miała już na sobie długiej do kostek
wieczorowej sukni w kolorze czerwonym, a jedynie dżinsowe spodnie i obszerny
wełniany sweter - jej twarz poznałby wszędzie, w każdym miejscu i o każdej
porze!
Skręcił więc w ostatniej chwili i wszedł do toalety. Po umyciu rąk wrócił do
sali i
zamówił jeszcze jedną whisky. Ponownie podano mu wódkę i ponownie wypił ją bez
słowa sprzeciwu, choć kelnera zaczął już podejrzewać o świadomą złośliwość.
Kątem oka spoglądał na niecodzienną parę: grubasa i ciemnowłosą piękność.
Tłuścioch sprawiał wrażenie odrobinę zdenerwowanego, kobieta zachowywała się
znacznie swobodniej, szczebiotała mu coś do ucha, od czasu do czasu głaszcząc
czule, a może z politowaniem, po spoconej łysinie.
Ta para powinna mnie do kogoś doprowadzić - stwierdził i, gdy tamci opuścili
lokal, poszedł za nimi.
Na ulicy nie było już słychać karetek, widocznie wszystkich poszkodowanych w
zamachu odwieziono już do szpitali, a zmarłymi zajęli się właściciele zakładów
pogrzebowych. Grubas podszedł do samochodu - tego samego, którym nie tak
dawno wiózł Flora - i otworzył drzwi, by wpuścić doń kobietę. Flor był jednak
szybszy: wepchnął ciemnowłosą piękność do środka, samemu sadowiąc się na
tylnym siedzeniu obok niej. Gdy grubas przez otwarte drzwi wsunął swą łysą
głowę,
by zaprotestować przeciwko tak chamskiemu zachowaniu, ujrzał wymierzoną prosto
w swoje czoło lufę pistoletu.
Bardziej jednak niż widok pistoletu zaskoczyła go obecność Flora.
- To pan? - zdziwił się, z trudem zdoławszy wypowiedzieć dwa krótkie słowa.
Teraz także kobieta przyjrzała się Florowi dokładniej, na co ten odpowiedział
najbardziej szarmanckim uśmiechem, na jaki mógł się w tej sytuacji zdobyć.
- Wsiadaj! - Flor krzyknął do grubasa, ponaglając go ruchem dłoni uzbrojonej w
miotacz promieni laserowych.
Grubas wcale nie miał zamiaru stawiać oporu ani wzywać kogokolwiek na pomoc.
Widocznie i dla niego byłoby nie wskazane wzbudzać zainteresowanie policji.
- Dokąd jedziemy? - zapytał, kiedy już zajął miejsce za kierownicą.
- Tam, dokąd wiózł mnie pan wcześniej!
Samochód ruszył. Flor, teraz już najedzony i lekko podchmielony, zaczął odczuwać
senność; oszołomienie potęgował mocny zapach perfum używanych przez kobietę.
Jej bliskość działała nań kojąco, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że takie
uczucie,
połączone z nieuwagą, mogło kosztować go życie.
- Po co chce pan tam jechać? - spytał grubas, zerkając w lusterko, by zobaczyć
swego niecodziennego pasażera.
- Szukam tropu.
- A konkretnie, kogo? - wtrąciła się kobieta. Po raz pierwszy usłyszał jej głos;
miała
lekką chrypkę, ale to czyniło ją jeszcze atrakcyjniejszą.
- Ten pan - odparł Flor, wskazując kierowcę - wie.
- Nie wiem, jak Kadar kocham - odkrzyknął grubas.
- Wiózł mnie pan już do niego! - Flor podniósł głos, by nie stracić rezonu, ale,
po
prawdzie, to stracił go już dość dawno.
- Zawiozłem pana w konkretne miejsce, a nie do konkretnej osoby - bronił się
grubas.
- Więc pan nie wie?...
Kierowca nacisnął pedał hamulca i samochód zatrzymał się na środku jezdni.
Grubas spojrzał porozumiewawczo na kobietę; jego oczy zdradzały niepewność, ale
nie strach - tego Flor był pewien. Nikt nie musiał go w tej chwili przekonywać,
że
przebieg wydarzeń wymknął mu się spod kontroli. Na nic nie miał wpływu, wydany
na łaskę i niełaskę całkowicie obcych mu osób.
- Co z nim zrobimy? - spytał grubas, a słowa te skierowane były do siedzącej
obok
Flora piękności.
- Wlazł w szkodę i wierzga - stwierdziła z niechęcią kobieta.
- Może naprawdę o niczym nie wiedział?
- Stuknąć go też nie sztuka.
- Niby jest po naszej stronie.
Ta dziwna dyskusja zaczęła go z lekka denerwować. Wreszcie nie wytrzymał i
zaklął głośno pod nosem, po czym swój krótki komentarz uzupełnił pytaniem:
- Przepraszam, to o mnie mowa?
- A jest tu ktoś czwarty? - odparła kobieta.
Gdy przez kolejne dwie minuty spierali się o to, co z nim zrobić, Flor nie
wytrzymał.
- Odwieźcie mnie do Instytutu - zaproponował błagalnie.
- Do Instytutu? - powtórzyła kobieta.
Grubas spojrzał pełnym politowania wzrokiem najpierw na kobietę, później na
Flora, by ostatecznie ponownie wbić swoje spojrzenie w brunetkę, po czym
stwierdził:
- Zwariował!
- Albo nic nie rozumie - dodała kobieta.
Chcąc, nie chcąc, Flor musiał przyznać jej rację; wolał jednak nie robić tego na
głos.
OKO CYKLONU
--------------------------------------------------------------------------------
Sebastian Chosiński
- Na Kadarze nie ma terrańskiej ambasady. Jedyną osobą, do której oficjalnie
mógłbym się zwrócić o pomoc, jest dyrektor Capetown - blefował i wszyscy o tym
doskonale wiedzieli.
- Capetown siedzi w kieszeni u Gonadiego i wszyscy o tym doskonale wiedzą -
odpowiedział grubas. - Jest podwójnym agentem!
- Co to za agent, skoro wszyscy wiedzą, czym się zajmuje? - spytał Flor.
- Jeśli jest pan zdesperowany, to pójdzie do łóżka nawet z kurwą, o której
będzie
wiedział, że ma syfilis - wyjaśniła kobieta.
Flor miał już na końcu języka pytanie, czy wiedzę tę nabyła w drodze osobistych
doświadczeń, ale nie chciał robić sobie wrogów z ostatnich być może osób, które
mogły go wywieźć z kadarskiego domu niewoli.
12.
Nie dość, że był ślepy - a raczej: został oślepiony - to na dodatek od momentu,
gdy
postawił swą stopę na Kadarze, błądził we mgle. Poruszał się z gracją słonia w
składzie porcelany