Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.
Jeżeli hipoteza ta jest słuszna, płótno jest najprawdopodobniej przechowywane najpierw w skarbcu templariuszy w Akce (Ziemia Święta).
1291 Upadek Akki. Skarbiec templariuszy przewieziony jest do Sydonu, następnie na Cypr.
1306 Skarbiec templariuszy przewieziony jest do Francji przez wielkiego mistrza templariuszy Jakuba de Molay, drogą morską do Marsylii, następnie lądem do Templum w Paryżu - głównej siedziby templariuszy.
13 X 1307 Nagłe aresztowanie wszystkich templariuszy w całej Francji z rozkazu króla Filipa Pięknego. Poszukiwania "bożka" nie dają rezultatu. Największy opór templariusze stawiają w paryskim Templum.
19 III 1314 Wielki mistrz Jakub de Molay i preceptor Normandii Geoffrey de Charnay spaleni na stosie w Paryżu za herezję. Przed śmiercią obaj ogłosili publicznie, że zakon nie jest winien żadnej herezji.
Czerwiec 1353 Francuski rycerz Geoffrey de Charny (pokrewieństwo z Geoffreyem de Charnay nie dowiedzione) otrzymuje darowiznę od króla Jana Dobrego na wybudowanie kościoła kolegiackiego w Lirey.
Glii wynika, że płótno przechowywane jest wciąż w ramie, z widoczną jedynie twarzą.
Całun zostaje wyjęty z ramy i potajemnie wywieziony w nieznane, bezpieczne miejsce.
25 VI 1355 Geoffrey de Charny otrzymuje godność porte oriflamme - chorążego królewskiego, noszącego sztandar bitewny króla Francji 28 V 1356 Konsekracja nowo wybudowanego kościoła kolegiackiego w Lirey. Fundator* Geoffrey de Charny, jest wychwalany publicznie przez Henryka z Poitiers, biskupa Troyes.
19 IX 1356 Geoffrey de Charny ginie z rąk Anglików w bitwie pod Poitiers, bohatersko broniąc swego króla.
Listopad 1356 Joanna de Vergy, wdowa po Geoffreyu, apeluje do, regenta Francji o aktualizację darowizn, udzielonych poprzednio jej mężowi, na rzecz jej małego syna, Geoffreya II de Charny.
21 XI 1356 Pozytywna odpowiedź na apelację Joanny, choć ze względu na katastrofalną sytuację gospodarczą Francji realna wartość darowizn jest niepewna.
1357 (?) Kanonicy z Lirey organizują pierwsze publiczne pokazy całego Całunu. Relikwia ściąga liczne tłumy pielgrzymów; wśród dewocjonaliów sprzedawanych pielgrzymom są specjalne medaliony pamiątkowe z Całunem i herbami de Charny i de Vergy (egzemplarz znajduje się w Muzeum Cluny w Paryżu).
Choć wszystko wskazuje, że Geoffrey de Charny przygotowuje się do publicznego ujawnienia Całunu, nigdy nie wyjaśnia, w jaki sposób relikwia dostała się w jego ręce.
Aby utrzymać kosztowną kolegiatę, Joanna de Vergy decyduje się na spełnienie intencji Geoffreya przez zorganizowanie pierwszych publicznych pokazów Całunu, które mają przynieść dochód.
Biskup Henryk z Poitiers zaprzecza autentyczności Całunu: tak święta relikwia nie mogłaby znaleźć się w rękach nieznacznego rodu. Na polecenie biskupa pokazy są przerwane. Całun zostaje ukryty. Joanna de Vergy wychodzi ponownie za mąż, za bogatego szlachcica Aymona z Genewy.
1389 Geoffrey II de Charny planuje wznowienie publicznych pokazów Całunu. Ponieważ ówczesny papież awinioński Klemens VII (Robert z Genewy) jest jego powinowatym, uzyskuje łatwo odpowiednie zezwolenie od legata papieskiego.
Kwiecień 1389 Rozpoczynają się publiczne pokazy Całunu, co powoduje sprzeciw Piotra d'Arcis, kolejnego biskupa Troyes, pominiętego w staraniach o zezwolenie. D'Arcis składa skargę Klemensowi VII. Klemens VII podtrzymuje swą zgodę na wystawienia Całunu i nakazuje biskupowi d'Arcis, by "na zawsze zamilknął" w tej sprawie.
D'Arcis apeluje po raz drugi, cytując opinię Henryka z Poitiers, że Całun jest falsyfikatem.
6 I 1390 Klemens VII ponownie ucisza biskupa d'Arcis grożąc mu ekskomuniką, równocześnie wysyła list do Geoffreya II de Charny powtarzając warunki, na jakich pokazy mogą być kontynuowane.
22 V 1398 Śmierć Geoffreya II de Charny