Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.
Mało prawdopodobne, by wszyscy trzej piloci tak dalece pomylili się w ocenie odległości, zwłaszcza że lecieli w niewłaściwym kierunku, by móc widzieć tridenty.
Pierre Salinger, były sekretarz Johna F. Kennedy'ego, był
162
przekonany, że marynarka zestrzeliła boeinga przypadkowo, przez jakiś defekt układu sterowania pocisku. Posunął się nawet do zwołania po czterech miesiącach od katastrofy konferencji prasowej w Paryżu, by przedstawić swoje wnioski w tej sprawie. Nie mógł jednak niczego udowodnić. Jedynym niezaprzeczalnym faktem pozostało zatem to, że nikt nic nie wie o przyczynach obu wypadków.
Kiedy kończył się dziewiętnasty stycznia, Speedbird Concorde 001 dołączył do tej pary wielkich zagadek współczesnego lotnictwa. I w tym wypadku nikt nie potrafił przedstawić choćby cienia poszlaki co do przyczyny rozbicia się ponaddźwiękowej błyskawicy, mknącej samotnie na przedprożu kosmosu. Potrzebne były dwie czarne skrzynki concorde'a, czyli rejestrator rozmów w kokpicie i urządzenie prowadzące cyfrowy zapis parametrów lotu. Samolot zatonął jednak w tak diabolicznie głębokich wodach — być może aż na pięciu tysiącach metrów — północnozachodniego skraju Grzbietu Północnoatlantyckiego, że wydobycie czegokolwiek z dna oceanu może się okazać niemożliwe. Bez wątpienia Brytyjczycy użyją najnowocześniejszych systemów sonaro-wych i sprzętu podwodnego, Amerykanie zaś z pewnością znajdą sposób, by im w poszukiwaniach dopomóc. Trzeba jednak pamiętać, że największym do tej pory osiągnięciem w tego typu przedsięwzięciach było odnalezienie czarnych skrzynek tureckiego boeinga 757, który po starcie z Dominikany spadł do Morza Karaibskiego, zabierając na dno sto osiemdziesiąt dziewięć osób. Cztery czy pięć państw sfinansowało wspólnie kontrakt z amerykańską marynarką wojenną na operację poszukiwawczą na głębokości ponad dwóch kilometrów. Już pierwszego dnia stwierdzono, że czarne skrzynki wciąż emitują sygnały lokacyjne, co umożliwiło szybkie dotarcie do nich. Do dziś inspektorzy śledczy linii lotniczych mówią o tej akcji z podziwem i respektem. Prowadzono ją jednak w ciepłych, przejrzystych wodach karaibskich — w warunkach jakże odmiennych od czarnych, lodowatych głębin burzliwego północnego Atlantyku w styczniu, gdzie być może da się usłyszeć sygnały czarnych skrzynek concorde'a, ale spoczywają one na głębokości po-naddwukrotnie większej niż turecki boeing.
163
Mediom brakowało osób, które można by obarczyć winą. Z pewnością nie nieżyjących kapitana i załogę, obeznanych z concorde'em od lat. Nie kontrolerów ruchu z Shannon, którzy wcześniej pożegnali się z opuszczającym ich rejon samolotem. I nie stacji w Gander, odległej o dwa i pól tysiąca kilometrów, która przez cały dzień nie zanotowała niezwyczajnych warunków pogodowych na żadnej z tras, a zwłaszcza na tej, która prowadziła sześć kilometrów ponad wszelką pogodą, gdzie wiatry wyjątkowo tylko przekraczają prędkość siedemdziesięciu kilometrów na godzinę.
Twardy, o stalowym spojrzeniu szef bezpieczeństwa odpowiedzialny za strefę concorde'ów na Heathrow wyśmiał pytanie reporterki londyńskiego Kanału Czwartego o bombę. Burknął w odpowiedzi, że gdyby zechciała bez upoważnienia postawić nie sprawdzoną walizkę gdziekolwiek w pobliżu stanowiska załadunkowego Speedbirda 001, najpewniej zagryzłyby ją stróżujące psy, a jeśli nie, to zastrzelono by ją bez ostrzeżenia. I tylko w części był to żart.
201100STY06. 4300N, 03825W. 12075w. Głębokość 100 m
HMS Unseen płynął głęboko i bezszelestnie. Dowódca sączył turecką kawę, konferując w centrali manewrowej ze swym nawigatorem, komandorem porucznikiem Araszem Rajawim. - Myślę, że mieliśmy rację, Arasz. Opuszczenie rejonu strzału i utrzymanie prędkości dziewięciu węzłów przez cały dzień było mądrym posunięciem. Także teraz dobrze robimy, płynąc dalej z prędkością pięciu węzłów. Na tej głębokości jesteśmy w ten sposób zupełnie bezpieczni. Nikt nas nie wykryje. Musimy jednak dzisiaj użyć chrap przez kilka godzin, bo akumulatory są zbyt rozładowane. Nie chcę tylko iść w górę przed zmierzchem.
- Nie, sir. I ja to odradzam. Amerykanie są tu bardzo czujni. W Halifaksie mają dużą stację nasłuchu, no i ich SOSUS jest dużym zagrożeniem. Niska prędkość chroni nas przed wykryciem, prawda?
— Zgadza się. O osiemnastej musimy jednak wysunąć chrapy.
164
- A potem, sir? Dokąd podążymy? Czy mogę poznać nasze następne zadanie?
— Pozostaniemy na zachodnim skraju Grzbietu Północnoatlantyckiego przez następne dwanaście dni. Wykrycie nas jest tam prawie niemożliwe. W ten sposób możemy wrócić na poprzednią pozycję, 50°N, 30°W, akurat na czas.
— Strzelimy znowu, sir?
- Tak, Arasz, strzelimy znowu.
Dzień po dniu krążyli cicho na dużej głębokości, nocami na krótko podchodząc na peryskopową, by zawsze utrzymywać wysoki stan naładowania akumulatorów na wypadek konieczności ucieczki przed amerykańskim lub brytyjskim okrętem. Komandor Adnam nie mógł wiedzieć, czy poproszono już marynarkę wojenną o pomoc w śledztwie w sprawie concorde'a, ale wiedział, że prędzej czy później musi to nastąpić