Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.
Omawiając badania nad terapią w rozdziale 6.,
wykazaliśmy, że techniki, które można z pożytkiem zastosować do ASD, obejmują
edukację, opanowywanie lęku, terapię poznawczą, ekspozycję przedłużoną, ekspo-
zycję in vivo i zapobieganie nawrotom {relapse prevenńori). W związku z tym nasze
programy terapeutyczne zawierają każdy z tych elementów. Zależnie od obrazu kli-
nicznego klienta, wskazane mogą być również inne podejścia. Ofiary urazu z głęboką
depresją mogą wymagać leków przeciwdepresyjnych, osoby o wyraźnych zaburze-
niach życia rodzinnego mogą odnieść korzyści z terapii rodzinnej, a te, które znacz-
nie nadużywają substancji psychoaktywnych, mogą potrzebować interwencji prze-
ciw uzależnieniom. Techniki, które tu opisujemy, mają na celu redukcję objawów
ASD. Terapeuta powinien zapewnić również odpowiednią interwencję w odniesie-
niu do innych problemów, które mogą wystąpić po przeżyciu traumy.
7.1. Kiedy należy rozpocząć terapię?
Chociaż diagnozy ASD można dokonać 2 dni po doświadczeniu traumatycz-
nym, to jak zauważyliśmy w rozdziale 4., żadne solidne dane nie przemawiają za
wyborem tego właśnie momentu. Praktyka stawiania diagnozy ASD w tym czasie
była krytykowana ze względu na to, że wiele osób może wykazywać svmotomv
86
Część III. Terapia
w początkowych dniach po urazie, a tydzień później prezentować remisję (Solomon
i in., 1996). Pomimo tego zjawiska, zwolennicy podejścia interwencji kryzysowej
postulują, by terapia rozpoczynała się bezpośrednio po urazie. Na przykład Spiegel
i Classen (1995) wypowiadali się na rzecz terapii osób z ASD „tak szybko po ura-
zie, jak to możliwe" (s. 1526). Pogląd ten oparty jest na pewnych danych
świadczących o lepszym przystosowaniu ofiar zdarzeń traumatycznych poddanych
terapii wcześnie po urazie niż tych, wobec których interwencja została opóźniona
(Bordow i Porritt, 1979; Solomon i Benbenishty, 1986). My sami jesteśmy niechęt-
ni rozpoczynaniu terapii w pierwszym tygodniu po urazie i zazwyczaj podejmuje-
my ją po upływie 2 tygodni. Przyjęliśmy tę zasadę, ponieważ: (a) zapewnia ona
klientowi dodatkowy czas na mobilizację własnych zasobów psychicznych przed
terapią, (b) zmniejsza prawdopodobieństwo potraktowania przejściowych reakcji na
uraz jako objawów patologicznych, (c) zwiększa możliwość rozpoznania proble-
mów skojarzonych z wydarzeniem traumatycznym.
7.2. Jak długo powinna trwać terapia?
W naszych badaniach nad terapią stosowaliśmy programy złożone z pięciu
półtoragodzinnych sesji. Efektem tych programów były znaczące korzyści kliniczne
dla większości uczestników. Terapeuci powinni przeznaczać półtorej do dwu godzin
na każdą sesję, aby zapewnić pracę nad całością istotnego materiału. Natomiast licz-
bę sesji dla każdej ofiary urazu powinno się ustalać zależnie od obrazu symptomów.
Mieliśmy do czynienia ze znaczną grupą klientów, którzy wymagali dodatkowej te-
rapii i okazywali korzyści kliniczne dopiero po późniejszych sesjach. Przedłużenie
terapii oferujemy zwykle klientom spełniającym jedno z następujących kryteriów:
1. Klient wykazuje pewną poprawę po zastosowaniu wskazanych technik, lecz
nadal ujawnia symptomy, które pogarszają jego funkcjonowanie.
2. Nastąpił wyraźny spadek symptomów ponownego doświadczania, lecz
klient nadal przejawia uporczywe unikanie. W tych przypadkach powinno
się rozpocząć program stopniowej ekspozycji in vivo, tak by uporczywe uni-
kanie nie utrudniało powrotu do równowagi.
3. W ostrej fazie pourazowej występują znaczące stresy utrudniające przystoso-
wanie potraumatyczne. Reakcję klienta na terapię można wzmocnić dzięki
przeprowadzeniu dodatkowych sesji uczenia technik radzenia sobie z dodat-
kowymi problemami (najczęściej opanowywania lęku i terapii poznawczej).
Zasadniczo nie oferujemy dodatkowych sesji, jeśli stwierdzamy następujące
oznaki:
1. Klient nie zareagował na zastosowane techniki i niewiele przemawia za
tym, by przyszłe próby przyniosły korzyści terapeutyczne.
2. Klient nie zastosował się odpowiednio do terapii i niewiele świadczy o tym,
by przyszłe sesje miały doprowadzić do polepszenia współpracy.
1.
Rozdział 7. Terapia zespołu ostrego stresu
87
3. Symptomy ASD klienta zmniejszyły się, lecz ma on inne problemy
związane z wcześniejszą psychopatologią. Tymi długotrwałymi problema-
mi często lepiej się zająć w innym kontekście, by zmniejszyć prawdopodo-
bieństwo przypisywania ich przez klienta działaniu obecnego stresora.
4. Klient zostaje uwikłany w karną lub cywilną sprawę sądową, co może
zakłócić jego motywację do uczestnictwa w terapii.
Mieliśmy także do czynienia z niewielką grupą klientów, którzy wykazali pewną
remisję już po paru sesjach ekspozycji i wyrazili pragnienie przerwania terapii przed
odbyciem zakontraktowanej liczby sesji. W tych przypadkach rozsądnie jest zastoso-
wać terapię poznawczą, aby zwiększyć prawdopodobieństwo przystosowawczej in-
terpretacji wydarzeń pourazowych w przyszłości. Ważne jest także uwzględnienie
ćwiczeń dotyczących prewencji nawrotów, co pomoże klientowi radzić sobie
z przyszłymi problemami. Ponadto w takich przypadkach szczególnie ważne jest
przeprowadzenie diagnoz następczych, aby upewnić się, że nawroty nie nastąpiły.
7.3. Jaka powinna być częstotliwość terapii?
Nasza terapia opiera się na cotygodniowym rozkładzie sesji. Możliwe są jed-
nak pewne odstępstwa od tej reguły. Po pierwsze, jeżeli klient nie przyzwyczaił się
do ekspozycji podczas początkowej sesji, to należy w ciągu paru dni zaaranżować
dodatkową sesję terapeutyczną, pozwalającą na dalszą ekspozycję na traumatyczne
wspomnienia. Po drugie, jeżeli klient przeżywa skrajny dystres w następstwie urazu
lub ćwiczeń ekspozycji, korzystnie jest rozpocząć terapię od sesji odbywających się
co 2 tygodnie. Po trzecie, jeśli klient przejawia skrajne unikanie lub ambiwalencję
wobec terapii, częstsze sesje terapeutyczne mogą ułatwić zbudowanie porozumie-
nia z terapeutą i zachęcić do stosowania się do procedur. Po czwarte, niektórzy
klienci w fazie ostrej mają ograniczony dostęp do terapii i mogą wymagać częst-
szych sesji, aby zrealizować cały jej program