Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.

Omawiając badania nad terapią w rozdziale 6., wykazaliśmy, że techniki, które można z pożytkiem zastosować do ASD, obejmują edukację, opanowywanie lęku, terapię poznawczą, ekspozycję przedłużoną, ekspo- zycję in vivo i zapobieganie nawrotom {relapse prevenńori). W związku z tym nasze programy terapeutyczne zawierają każdy z tych elementów. Zależnie od obrazu kli- nicznego klienta, wskazane mogą być również inne podejścia. Ofiary urazu z głęboką depresją mogą wymagać leków przeciwdepresyjnych, osoby o wyraźnych zaburze- niach życia rodzinnego mogą odnieść korzyści z terapii rodzinnej, a te, które znacz- nie nadużywają substancji psychoaktywnych, mogą potrzebować interwencji prze- ciw uzależnieniom. Techniki, które tu opisujemy, mają na celu redukcję objawów ASD. Terapeuta powinien zapewnić również odpowiednią interwencję w odniesie- niu do innych problemów, które mogą wystąpić po przeżyciu traumy. 7.1. Kiedy należy rozpocząć terapię? Chociaż diagnozy ASD można dokonać 2 dni po doświadczeniu traumatycz- nym, to jak zauważyliśmy w rozdziale 4., żadne solidne dane nie przemawiają za wyborem tego właśnie momentu. Praktyka stawiania diagnozy ASD w tym czasie była krytykowana ze względu na to, że wiele osób może wykazywać svmotomv 86 Część III. Terapia w początkowych dniach po urazie, a tydzień później prezentować remisję (Solomon i in., 1996). Pomimo tego zjawiska, zwolennicy podejścia interwencji kryzysowej postulują, by terapia rozpoczynała się bezpośrednio po urazie. Na przykład Spiegel i Classen (1995) wypowiadali się na rzecz terapii osób z ASD „tak szybko po ura- zie, jak to możliwe" (s. 1526). Pogląd ten oparty jest na pewnych danych świadczących o lepszym przystosowaniu ofiar zdarzeń traumatycznych poddanych terapii wcześnie po urazie niż tych, wobec których interwencja została opóźniona (Bordow i Porritt, 1979; Solomon i Benbenishty, 1986). My sami jesteśmy niechęt- ni rozpoczynaniu terapii w pierwszym tygodniu po urazie i zazwyczaj podejmuje- my ją po upływie 2 tygodni. Przyjęliśmy tę zasadę, ponieważ: (a) zapewnia ona klientowi dodatkowy czas na mobilizację własnych zasobów psychicznych przed terapią, (b) zmniejsza prawdopodobieństwo potraktowania przejściowych reakcji na uraz jako objawów patologicznych, (c) zwiększa możliwość rozpoznania proble- mów skojarzonych z wydarzeniem traumatycznym. 7.2. Jak długo powinna trwać terapia? W naszych badaniach nad terapią stosowaliśmy programy złożone z pięciu półtoragodzinnych sesji. Efektem tych programów były znaczące korzyści kliniczne dla większości uczestników. Terapeuci powinni przeznaczać półtorej do dwu godzin na każdą sesję, aby zapewnić pracę nad całością istotnego materiału. Natomiast licz- bę sesji dla każdej ofiary urazu powinno się ustalać zależnie od obrazu symptomów. Mieliśmy do czynienia ze znaczną grupą klientów, którzy wymagali dodatkowej te- rapii i okazywali korzyści kliniczne dopiero po późniejszych sesjach. Przedłużenie terapii oferujemy zwykle klientom spełniającym jedno z następujących kryteriów: 1. Klient wykazuje pewną poprawę po zastosowaniu wskazanych technik, lecz nadal ujawnia symptomy, które pogarszają jego funkcjonowanie. 2. Nastąpił wyraźny spadek symptomów ponownego doświadczania, lecz klient nadal przejawia uporczywe unikanie. W tych przypadkach powinno się rozpocząć program stopniowej ekspozycji in vivo, tak by uporczywe uni- kanie nie utrudniało powrotu do równowagi. 3. W ostrej fazie pourazowej występują znaczące stresy utrudniające przystoso- wanie potraumatyczne. Reakcję klienta na terapię można wzmocnić dzięki przeprowadzeniu dodatkowych sesji uczenia technik radzenia sobie z dodat- kowymi problemami (najczęściej opanowywania lęku i terapii poznawczej). Zasadniczo nie oferujemy dodatkowych sesji, jeśli stwierdzamy następujące oznaki: 1. Klient nie zareagował na zastosowane techniki i niewiele przemawia za tym, by przyszłe próby przyniosły korzyści terapeutyczne. 2. Klient nie zastosował się odpowiednio do terapii i niewiele świadczy o tym, by przyszłe sesje miały doprowadzić do polepszenia współpracy. 1. Rozdział 7. Terapia zespołu ostrego stresu 87 3. Symptomy ASD klienta zmniejszyły się, lecz ma on inne problemy związane z wcześniejszą psychopatologią. Tymi długotrwałymi problema- mi często lepiej się zająć w innym kontekście, by zmniejszyć prawdopodo- bieństwo przypisywania ich przez klienta działaniu obecnego stresora. 4. Klient zostaje uwikłany w karną lub cywilną sprawę sądową, co może zakłócić jego motywację do uczestnictwa w terapii. Mieliśmy także do czynienia z niewielką grupą klientów, którzy wykazali pewną remisję już po paru sesjach ekspozycji i wyrazili pragnienie przerwania terapii przed odbyciem zakontraktowanej liczby sesji. W tych przypadkach rozsądnie jest zastoso- wać terapię poznawczą, aby zwiększyć prawdopodobieństwo przystosowawczej in- terpretacji wydarzeń pourazowych w przyszłości. Ważne jest także uwzględnienie ćwiczeń dotyczących prewencji nawrotów, co pomoże klientowi radzić sobie z przyszłymi problemami. Ponadto w takich przypadkach szczególnie ważne jest przeprowadzenie diagnoz następczych, aby upewnić się, że nawroty nie nastąpiły. 7.3. Jaka powinna być częstotliwość terapii? Nasza terapia opiera się na cotygodniowym rozkładzie sesji. Możliwe są jed- nak pewne odstępstwa od tej reguły. Po pierwsze, jeżeli klient nie przyzwyczaił się do ekspozycji podczas początkowej sesji, to należy w ciągu paru dni zaaranżować dodatkową sesję terapeutyczną, pozwalającą na dalszą ekspozycję na traumatyczne wspomnienia. Po drugie, jeżeli klient przeżywa skrajny dystres w następstwie urazu lub ćwiczeń ekspozycji, korzystnie jest rozpocząć terapię od sesji odbywających się co 2 tygodnie. Po trzecie, jeśli klient przejawia skrajne unikanie lub ambiwalencję wobec terapii, częstsze sesje terapeutyczne mogą ułatwić zbudowanie porozumie- nia z terapeutą i zachęcić do stosowania się do procedur. Po czwarte, niektórzy klienci w fazie ostrej mają ograniczony dostęp do terapii i mogą wymagać częst- szych sesji, aby zrealizować cały jej program

Tematy

  • ZgĹ‚Ä™bianie indiaĹ„skiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego gĹ‚owa.
  • ROZDZIAŁ 18 CZEGO TY CHCESZ ODE MNIE, CZŁOWIEKU? — Czego ty chcesz ode mnie, człowieku? — powiedział ze znużeniem Beniamin Parker i spojrzał na Alexa niemal z niechęcią...
  • - Mogłaś wezwać pomoc wcześniej! Billy'emu nie stałaby się żadna krzywda i pan Sawicki by nie zginął! A ja bym nie musiała być taka strasznie głodna! Mogłaś! Mogłaś!...
  • Wychowany w Ravensburgu Roo wiedział, że zima może przyjść wcześnie i niespodzianie, ale śniegi mogą też się i spóźnić i tylko bogom było wiadome, jak będzie w tym roku...
  • Wiadomość o jego śmierci została ogłoszona nazajutrz wczesnym rankiem i pierwszą osobą z otoczenia Wojtyły, która ją usłyszała przez samochodowe radio, był kierowca...
  • O powtarzaniu nazwisk już pisałem, ale bywa, że ktoś, z kim parę lat wcześniej rozmawiałem tylko przez chwilę, żąda abym po- wtórzył dokładnie, o czym była rozmowa...
  • Co prawda, niektórzy przypuszczali, że była młodsza *2, ale lata 1500-1501 są raczej zgodne z tym, co wiemy o jej wczesnej młodości, i z nielicznymi - bardzo nielicznymi -...
  • I byłaby pewnie zapomniana, i to może nawet wcześniej, gdyby przezornie, dzięki swemu wielkiemu skandalowi, nie przetrwała w rozmowach ludzi...
  • Wszyscy moi pacjenci, zarówno młodzi, jak starzy, kobiety czy mężczyźni zdawali się dostrzegać je później czy wcześniej i często mi o tym mówili...
  • Zakończył się też prawie 6-letni spór Arafa- rozpoczętego dwa dni wcześniej palestyńskiego DO t y posrednie U2nanie "^tywów ta z Kadafim...
  • I albo byś się powstrzymał od tych ostrych słów, jakie wypowiedziałeś w senacie, albo byś je oddał w jakiejś łagodniejszej formie...