Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.

Może sprawił to widok dołeczków w jej policzkach, gdy się uśmiechnęła, a może to, ze mimo zmęczenia i napięcia biły od niej szczerość i zdecydowanie właściwe jedynie najlepszym dowódcom. „ [ 140 ] ilili - Dziękuję za tak szybkie przybycie. — Gospodyni wska- zała gestem holomapę. - Proszę sobie obejrzeć. Prescott podszedł bliżej i dopiero po chwili zauważył ariomalię. Holomapa przedstawiała system Justin - w cen- trum znajdował się Justin A, gwiazda typu F8, Justin B zaś, gwiazda typu GO, odległa o prawie pięć godzin świetl- nych, ledwie mieścił się przy brzegu holoprojekcji. Na- tomiast w pasie asteroidów wokół Justina B w miejscu najbliższym Justinowi A było pięć niebieskich punktów, których nie powinno tam być. Przez moment przyglądał im się, po czym spojrzał na admirał Murakumę, unosząc pytająco brwi. - To są, a raczej wkrótce będą miejsca pobytu zama skowanych jednostek zaopatrzeniowych — wyjaśniła. — Pań skich jednostek zaopatrzeniowych, kapitanie. - Moich, ma'am? - Pańskich - powtórzyła i wskazała fotel stojący przed biurkiem. Prescott posłusznie usiadł i położył na blacie czapkę. Pochodził z rodziny, która, można by rzec, od pokoleń miała zakodowaną w genach służbę na okrętach. Prescotto-wie byli oficerami jeszcze flot żaglowych - jeden służył na brygu Lawrence w bitwie na jeziorze Erie i tam zginął, drugi na Cumberlandzie przy Hampton Roads, inny na USS Olympia wpłynął do Zatoki Manilskiej. Wnuk tego ostatniego jako pilot pokładowy USS Yorktown walczył w bitwie o Midway. Nic więc dziwnego, ze gdy rząd świe- żo utworzonej Federacji Ziemskiej łączył dotychczasowe siły zbrojne różnych państw w jedną całość mającą służyć interesom planety, Prescottowie do niej trafili. Murakuma należała do trzeciego pokolenia rodziny noszącego mun- dur Federation Navy, Prescottowie służyli w niej od sze- ściu standardowych stuleci. To był zresztą jeden z powo- dów, dla których go wybrała - ktoś z takim pochodzeniem miał predyspozycje do trudnych, samotnych zadań: wie- dział, że patrzą na niego przodkowie. - Zamierzam utrzymać ten system, jeśli będzie to tyl- [ 141 ] ko możliwe, kapitanie - powiedziała rzeczowo. - Sądzę że mamy szansę, ale przyznaję, że niewielką, bo obojętne jakich strat byśmy temu paskudztwu nie zadali, lezie da- lej i bez poważnych posiłków... Wzruszyła ramionami, zamiast kończyć, a Prescott kiw- nął głową, dobrze rozumiejąc, o co jej chodzi. Jego roz- mówczyni odniosła właśnie największe zwycięstwo w dzie- jach Marynarki Federacji, w efekcie którego straciła system. Wielu na jej miejscu kryłoby strach przed przyszłością za dumą, a ona mówiła szczerze, i to do zwykłego kapi- tana. Wywarło to na nim wrażenie. Duże wrażenie. - Ponieważ najprawdopodobniej nie utrzymamy syste mu Justin, postanowiłam przygotować się na najgorsze - dodała, pokazując na holomapę. - I tu zaczyna się pańska rola, kapitanie. Będziemy musieli zostawić wielu cywi lów... Nakazując odwrót, skażę na śmierć około dziewię ciu milionów ludzi... Proszę nie protestować, kapitanie Prescott: wiem, że nie mam wyboru, rozkazy Admiralicji są w tej sprawie całkowicie jasne. Mieszkańcy Justina są spisani na straty, a ja mam zakaz ryzykowania znisz czenia sił, którymi dowodzę, tylko po to by ich uratować. Mam zamiar zrobić, co się da, by uratować jak najwięcej z nich, nie łamiąc tych rozkazów. Może powodem jest mo ja chęć uspokojenia sumienia, może co innego, ale nie zo stawię ani jednego człowieka, którego będę mogła zabrać, jak by to nie wyglądało w świetle tych rozkazów i jak by nie oceniła tego Admiralicja. Proszę zrozumieć, że to, co chcę zrobić, może zostać uznane za przekroczenie roz kazów otrzymanych od marszałek Avram. Nie mogę rozka zać panu, mogę tylko prosić, by zgłosił się pan na ochotni ka. I uprzedzam, że szansę na przeżycie będzie pan miał niewielkie. - A dokładnie do czego miałbym się na tego ochotnika zgłosić, ma'am? - Pański okręt należy do klasy Broadsword i ma peł ne maskowanie elektroniczne