Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.

Pomimo to Epoka Sędziów trwa, a tajemna wiedza królewskiego domu i ceremonia elekcji podtrzymywane są w linii Gedeona. W tym okresie Jerozolima ciągle należała do jej starożytnych założycieli Jebuzejczyków, a dla Izraelitów religijnym i politycznym centrum było miasto Szilom położone około dwudziestu mil na północ. Wykopaliska wykazały, że Szilom zostało zniszczone około 1050 roku p.n.e. w czasie wojny pomiędzy Izraelitami a Filistynami. Świadkiem tego wydarzenia był Samuel, ważny sędzia, prorok i kapłan naznaczający nowych królów. Wojnę między Izraelitami a Filistynami utrwaliła biblijna opowieść o Samsonie, który był Nazarite (świętym człowiekiem) o niezwykłej wewnętrznej sile. Zabił on trzy tysiące Filistynów, powalając filary z lewej i prawej strony ich świątyni, co, jak twierdzimy, w metaforyczny sposób podważało pozycję tego narodu. To Samuel namaścił Beniaminitę Saula na króla w czasie dyskretnej ceremonii. Biblia nie wspomina o tym, skąd Samuel wiedział, jak to zrobić, i naturalnie nie podaje opisu samej ceremonii. Wydaje się, że relacja pomiędzy Samuelem a Saulem była natury bliźniaczej: kapłan i król, dwa połączone zgodnie filary szczęśliwego społeczeństwa. Ta relacja szybko została wystawiona na szwank, gdy Saul złożył ofiarę w Gilgal bez błogosławieństwa Samuela. Kiedy zaś nie wypełnił polecenia Samuela, aby wyrżnąć harem pokonanych Amalekitów, ten zaczął żałować swojego wyboru. Wkrótce pojawił się nowy kandydat do królewskiego tytułu, tym razem z dużego plemienia Judy, nie zaś z najmniejszego - Beniaminitów. Nazywał się Dawid i pochodził z małego miasteczka Betlejem. Dawid był pod każdym względem utalentowany, mógł się poszczycić wieloma umiejętnościami zarówno jako dworzanin, jak też jako żołnierz i mąż stanu. Dobrze znana historia o zabiciu Goliata jest ogólnie uznawana za prawdziwą, ale to nie Dawid zabił olbrzyma z Gat; zrobił to inny człowiek z Betlejem, Elchanan , syn Jaira . To przyszłe generacje przypisywały ów czyn Dawidowi, aby przedstawić go jako prostego pasterza, nieprzywykłego do wojny, choć w gruncie rzeczy był świetnym żołnierzem i politykiem przez całe życie. Saul dostrzegł zagrożenie ze strony Dawida i próbował go usunąć, ale ostatecznie sam stracił życie i Samuel mógł namaścić swojego drugiego króla. Nie jest powszechne znany fakt służby uchodzącego przed Saulem Dawida w armiach Filistynów walczących przeciw Izraelitom; dziwne to zdarzenie w wypadku założyciela najważniejszej Unii w historii Izraela. Dawid został królem Izraela około 1000 roku p.n.e. i po raz pierwszy tak naprawdę zjednoczył wszystkie plemiona w jeden lud. Zastanawiająca jest tu paralela do roli królów egipskich: Izrael również składa się z dwóch krain, północnej i południowej, zjednoczonych przez jednego władcę. Przez pierwsze siedem lat Dawid rządził z Hebronu w południowej Judei, ale najważniejszą jego misją jako króla było zajęcie Jeruzalem i stworzenie nowej stolicy dokładnie pomiędzy dwiema połowami zjednoczonego królestwa. Tutaj zbudował sobie pałac i przeniósł namiot mieszczący Arkę Przymierza oraz ołtarz na teren, gdzie chciał wybudować świątynię dla Jahwe. Dawid stworzył dobrze wyszkoloną armię, złożoną w dużym stopniu z żołnierzy zaciężnych. Pokonał z nią Filistynów, którzy wciąż utrzymywali miasta w tym regionie, i ostatecznie uzyskał kontrolę nad ziemią od Eufratu do zatoki Akaba. Pokój wydawał się być w zasięgu ręki, gdy Dawid zawarł traktat pokojowy z Hiramem, królem Tyru, choć wkrótce chwiejne zachowanie władcy Izraela i jego rodziny znów przyniosło destabilizację. Wydarzenia układają się niczym hollywoodzka fabuła: Dawid ulega urokowi Bat- szeby i morduje jej męża Uriasza. Pierworodny syn Dawida Amnon zostaje zabity przez swojego brata Absaloma, ponieważ zgwałcił przyrodnią siostrę Tamar, a Absalom próbuje odebrać ojcu jego królestwo siłą. Po wojnie ojca z synem Dawid odzyskuje swoje królestwo, a Absalom kończy życie na gałęzi. Wszystkie te przeszkody uniemożliwiły Dawidowi budowę zamierzonej świątyni dla jego boga Jahwe. Wkrótce Dawid znalazł się na łożu śmierci, a jego spadkobierca Adoniasz został królem. Jednakże nie zakończyła się jeszcze koronacyjna uczta, gdy inny syn Batszeby, Salomon, został namaszczony przez Sadoka w obecności Dawida. Salomon zabił więc swojego brata oraz jego stronników i nie musiał już się obawiać, że kiedykolwiek przyjdzie owym ludziom do głowy współzawodniczyć z nim o władzę. Salomon zasiadł na tronie i pod jego rządami Izrael osiągnął wielkość, jakiej nie zdobył nigdy przedtem ani potem. Poślubił córkę faraona, która wniosła mu w wianie strategiczne miasto Gezer na granicy egipskiej. Rozpoczął prace budowlane w całym kraju i co najważniejsze, zbudował dom Jahwe, Świątynię, która przyniosła mu pamięć pokoleń. Jak już mówiliśmy, Świątynia była stosunkowo niewielkim budynkiem, ale urządzonym z przepychem i właściwie usytuowanym. Stała na szczycie wzgórza, z portalem zorientowanym w kierunku wschodzącego słońca, a ponieważ była zbudowana mniej więcej na linii dzielącej krainę północną i południową, filary portyku reprezentowały harmonię i równowagę zjednoczonego królestwa. Była to rekonstrukcja egipskiej idei politycznej stabilności osiągniętej dzięki zjednoczeniu. Boaz, kolumna po lewej stronie, stała “na południu", reprezentując krainę Judy i oznaczając siłę. Kolumna Jakin po stronie północnej obrazowała krainę Izraela i oznaczała ugruntowanie. Obie, zwieńczone poprzeczną belką symbolizującą Jahwe, oznaczały stabilność. Podobnie jak w starożytnym Egipcie - dopóki dwie krainy będą połączone odpowiednimi filarami, stabilność polityczna zostanie podtrzymana. Ta idea, zapożyczona z Egiptu, pokazuje jednocześnie, że ani podstawa ideowa monarchii, ani teologia izraelicka wciąż nie zatraciły swoich pierwotnych korzeni. Budowa wymagała pewnych kosztów, jako że niemal wszyscy zatrudnieni rzeczoznawcy byli obcokrajowcami - Hiram, król Tyru, zapewnił wyszkolonych robotników i większość surowców. Rosły wydatki dla młodego królestwa i Salomonowi zaczynało brakować pieniędzy, a część miast została sprzedana, aby pokryć piętrzące się długi

Tematy

  • ZgĹ‚Ä™bianie indiaĹ„skiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego gĹ‚owa.
  • W dru- 14 Jego następcami byli: Antonin Zapotocky (1953-1957), Antonin Novotny (1957-1968), Ludwik Svoboda (1968-1975), Gustav Husak (1975-1989)...
  • Wojska konfederackie grabiły dobra ziemskie króla i jego popleczników, wojska wierne królowi mściły się na dobrach zwolenników konfederacji, zaś wojska rosyjskie jednakowo...
  • Notabene wzniosłość musi być dziś inaczej rozumiana, trzeba odjąć temu pojęciu jego neoklasycystyczną pompę, alpejski sztafaż, teatralną przesadę - wzniosłość jest dziś...
  • ł pkt 2 ustawy -Prawo o adwokaturze, adwokat nie może wykonywać zawodu, jeżeli jego małżonek pełni funkcje sędziowskie, prokuratorskie lub w okręgu izby adwokackiej, w...
  • Jeśli istotnie taka jest jego funkcja, jak to się wobec tego dzieje, że ona, laureatka konkursu literackiego, nie jest w stanie spotkać się z żadnym z agentów twarzą w twarz? Jeśli...
  • Tak więc w roku 1382 gwałtowną śmierć ponieśli: książę Żmudzi Kiejstut, jego żona Biruta i komtur Ulrich von Kniprode, który nie odzy- skał dla zakonu purpurowego srebra...
  • Agamemnon pobladł z gniewu: to znaczy po prostu, że mają mu odebrać jego dar zaszczytny! Zresztą dobrze, odda Astynome, jeżeli to konieczne, ale niech wiedzą: wojsko musi mu dać...
  • Należało więc za czasów Moj żesza szukać rady u niego, a później u Aarona i jego następców; i u suwerennego władcy ludu bożego, który sprawował władzę bezpośrednio daną mu od...
  • Ebou Dar było wielkim portem morskim, dysponującym pewnie największą zatoką znanego świata, a jego pirsy niczym długie szare palce wyciągały się od nabrzeża,...
  • Mówiono o nim, że kiedyś jego szofer spowodował wypadek, jadąc po wąskich drogach Kornwalii z prędkością, która miała "rozgrzać" towarzyszącą Valance'owi wyjątkowo lodowatą...
    •