ďťż

Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.

Bierut nie bez racji stwierdził, że ZSRR "umożliwił powsta- nie demokracji ludowej" w Polsce, a także iż bezpoœrednia obec- noœć armii radzieckiej obezwładniła "wroga klasowego". Zapo- wiedział budowę "socjalizmu" i "nieprzejednanš walkę klasowš z pozostałoœciami kapitalizmu" pod kierownictwem PZPR. Mowa Bieruta była przykładem mistrzostwa w nowej dla Polaków ra- dzieckiej sztuce tworzenia słowami fikcyjnego œwiata, zmyœlonych celów i fikcyjnych wrogów w imię sprawowania władzy totalnej. UBEZWŁASNOWOLNIENIE W podobnym duchu wypowiadał się na zjeŸdzie C#rrankie- wicz, podkreœlajšc rzekome powišzanie interesów klasowych i na- rodowych Polski w "sojuszu" i "braterstwie" z ZSRR. Szczególnie perfidnš mowę wygłosił Berman, żšdajšc "internacjonalistyczne- go" stosunku do ZSRR, zwiększenia "zwartoœci obozu antyimpe- rialistycznego" oraz demaskujšc urojone "konszachty przywód- ców Powstania Warszawskiego z Niemcami", a PPS/WRN - z Ges- tapo. Była to swoista godzina nienawiœci do "imperiaGstów", "reformistów", "kułaków" i wszelkich wyimaginowanych wrogów. Radkiewicz wskazał, że rewolucja polska musi iœć naprzód, gdyż "pozostali ludzie z aparatu stworzonego przez Delegaturę i AK" oraz "kler w dużej mierze o wyraŸnym reakcyjnym nastawieniu". Ostrzegł wszystkich przeciwników stalinizacji Polski, by nie liczyli na pobłażliwoœć. Aleksander Zawadzki rzucił hasło wyzwolenia kobiet przez pracę i ostrzegł księży przed "rozpolitykowaniem", "wišzaniem się z podziemiem" i "deprawacjš młodzieży". Stanis- ław Skrzeszewski zażšdał wręcz "wyrwania młodzieży spod wptywu kleru, ciemnoty i zacofania". Jednomyœlnie" wybrano władze nowej part. Do 69-oso- bowego Komitetu Centralnego PZPR powofano 47 członków PPR i 22 - PPS, a spoœród 53 zastępców członków KC 36 pochodziło z PPR, a 17 - z PPS. Przewodniczšcym KC został Bierut. W skład Biura Politycznego KC PZPR weszli poza nim: Jakub Berman, Franciszek JóŸwiak, Hilary Minc, Stanisław Radkiewicz, Marian Spychalski, Roman Zambrowski i Aleksander Zawadzki z PPR oraz Józef Cyrankiewicz, Adam Rapacki i Henryk Œwištkowski z PPS. Trzech zastępców członków BP było z PPR: Hilary Cheł- chowski, Franciszek Mazur i Edward Ochab, a jeden z PPS - Ste- fan Matuszewski. W skład Sekretariatu KC, kierowanego przez Bieruta, weszli: Berman, Cyrankiewicz, Minc, Œwištkowski, Za- mbrowski i Zawadzki. Gomułka, któremu Stalin oferował miejsce w Biurze Politycznym, wolał pozostać w cieniu. Przemawiał na zjeŸdzie w tonie umiarkowanie samokrytycznym, mimo skierowa- nych przeciw niemu ataków za "odchylenia prawicowo-nacjona- listyczne" dostał się do KC, ale jego rola wydawała się skończona; na nowym etapie "walki" mógł się stać jedynie jej obiektem. Od- cięcie się odeń Kliszki i Spychalskiego pozwoliło im znaleŸć się we władzach PZPR, ale nie mieli tu większych wpływów i szans. 21 XII zjazd zakończył obrady. Obwieœcił o tym spoleczeńs- twu nowy organ KC PZPR "Trybuna Ludu". Rozpoczęło się sca- 144 ANDRZEj ALBERT nie wojewódzkich, powiatowych, miejskich i gminnych komitetów partyjnych. Wbrew ustalonym wczeœniej zasadom, stanowišcym między innymi, iż w instancjach terenowych obowišzywać będzie proporcja 2:1 na korzyœć PPR, stosunku tego nie przestrzegano. Komuniœci i tu gwałcili przyjęte ustalenia. Wœród 775 członków komitetów wojewódzkich PZPR było na przykład 512 PPR-ow- ców i tylko 194 PPS-owców. Proporcje te zachwiano jeszcze bar- dziej w powiatach. Przykład szedł zresztš z góry: w Biurze Poli- tycznym stosunek ten wynosił 3 :1, a w KC - 2,1:1.# W 1949 r. "zimna wojna" przyniosła nowe wydarzenia. Na pewnych odcinkach jej frontu przewagę zdobywał Zachód, na innych ZSRR. Nadal pierwszš potęgš œwiatowš były Stany Zjed- noczone, choć Kreml prowadził szeroko zakrojone zbrojenia, utrzy- mywał dominację wojskowš w Europie, a we wrzeœniu 1949 r. eksplodował swš pierwszš bombę atomowš. Gospodarka radziec- ka, nastawiona głównie na przemysł ciężki i zbrojeniowy, oparta na pracy niewolniczej, rozwijała się doœć pomyœlnie mimo niesły- chanie niskiego poziomu konsumpcji. Na takie zaciskanie pasa nie mógł sobie pozwolić Zachód, toteż różnica potencjałów ekono- micznych na korzyœć państw demokratycznych zaczęła maleć. Stre- fš zahamowania ekspansji ZSRR była Europa, natomiast w Azji Kremlowi udało się wzmocnić swoje pozycje. Europa Zachodnia jednoczyła się w obliczu zagrożenia ra- dzieckiego. W trakcie rozmów na temat paktu wojskowego Europy Zachodniej z USA Stalin wystšpił z ofensywš "pokojowš" dla rozbicia jednoœci interesów zainteresowanych państw i próbował bezskutecznie wyrwać z ich grona Norwegię. 4 IV 1949 r. doszło w Waszyngtonie do podpisania Paktu Północno-Atlantyckiego, zwanego w skrócie NATO z udziałem: USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoch, Belgii, Holandii, Luksemburga, Dan, Norwegii, Islandii, Kanady i Portugalii. W sierpniu 1949 r. kraje członkows- kie NATO, z wyjštkiem Portugalii, a także Szwecja, Irlandia, a póŸ- niej także Grecja i Turcja utworzyły Radę Europejskš - instytucję konsultacyjnš dla współpracy gospodarczej i politycznej z sie- dzibš w Strasburgu. Trwały intensywne zabiegi wokół Niemiec. 8 IV 1949 r. Anglia i Francja uzgodniła status prawny przyszłej republiki zachodnio- niemieckiej jako czynnika równoważšcego wpływy ZSRR w Eu- ropie Œrodkowej. W połowie maja w strefie radzieckiej utworzo- no liolkskongress, który uzurpował sobie prawo do przemawiania UBEZWŁASNOWOLNIENIE 145 w imieniu całego narodu niemieckiego i uchwalił konstytucję "niemieckiej republiki demokratycznej". W trakcie zabiegów o przyszły kształt Niemiec Kreml zniósł 12 V bezskutecznš bloka- dę Berlina, a 23 V zasiadł do stohi obrad z ministrami spraw zagranicznych USA, Anglii i Francji w Paryżu, lansujšc tu kon- cepcję zjednoczenia Niemiec pod kontrolš "rzšdu demokratycz- nego". Konferencja zakończyła się 20 VI patem: uzgodniono u- trzymanie podziału Niemiec i Berlina, ułatwienia transportowe oraz ogólne zasady pokoju z Austriš. W połowie sierpnia 1949 r. w strefach zachodnich przepro- wadzono wybory do Bundestagu, które wygrali chadecy z CDU/ /CSU i liberałowie z FDP. Socjaldemokraci znaleŸli się w opo- zycji

Tematy

  • Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.
  • Jednak ze względu na wskazane wyżej zjawisko modyfikacji znaczeń słów w zależnoœci od tego, kto tych słów używa i wobec kogo sš wygłaszane, należy zapamiętać, iż poza...
  • Bšczyńskiego, angelologa, projekt areny: Marian Eile; i siup na arenę, a afisz: DZIŒ KLAUN ILDEFONS, a spod maski, spod rudej peruki, na tych szarych, bolesnych,...
  • Można więc wyobrazić sobie, że wędrowanie poœród wiosek indyjskich miałoby wiele z tych cech w przeciwieństwie do o wiele bardziej przypominajšcych przestrzeń-enklawę...
  • Zło okazuje się pragmatycznie bardziej skuteczne od dobra, skoro w tej dyslokacji sił dobro musi przeczyć sobie, by powstrzymać zło, czyli nie ma w tych rozgrywkach...
  • A skd|e to si bierze? Gdy nauczyciel mówi o rzeczach bBahych, wprost pospolitych, powiedzmy nawet szorstko: tych ze [mietnika, pojtny uczeD sBucha najgorliwiej, wie, |e wówczas co[ zaczyna si, rodz si same z siebie sBowa mBode jak nowe dzieci
  • I wobec tych potęg czuł się taki mały i zagubiony: zdało mu się, że najlepsze, co może teraz zrobić, to zaszyć się gdzieœ, gdzie go nikt nie odnajdzie i modlić się o szybki koniec...
  • Głowa Kasandry nie istnieje! To jest produkt chorej wyobraŸni tych z lasów i chyba ptaków, bo nie wiem, kto inny mógłby roznieœć tę legendę po wszystkich kontynentach w...
  • Rozumiesz, Agustino? Jesteœ w stanie zrozumieć ten ból w trzewiach i słaboœci charakteru faceta takiego jak ja dlatego, że tego wszystkiego nie ma i wie, że o tych brakach...
  • Dziewczyna podniosła malutki mikrofon, po czym powoli wypowiedziała zdanie w tych samych melodyjnych sylabach, jakich użyła w czasie œpiewania z delfinem...
  • Któżby się pytał o zdanie Indian, dzie- dzicznych właœcicieli tych wszystkich obszarów! 'Ii~zej biali, wyjechawszy z kotliny, przeprawili się milczšco przez rzadki...
    •