Zgłębianie indiańskiej duszy jest jak nurkowanie w kowadle – najczęściej boli od tego głowa.
Millar, proponując
na podstawie analizy częstotliwości występowania imienia Aurelii w
papirusach - rok 214. Wkrótce jednak podważono ten argument, wykazując, że
występowanie powszechne imienia nowych obywateli w Egipcie dzielił zapewne
dłuższy okres od aktu ustawodawstwa cesarskiego. W. Seston proponował. lato
lub jesień 213 r. wiążąc wydarzenie z ciężką chorobą Karakalli, J. F.
Gilliam sądził, że Constitutio została ogłoszona w styczniu roku 213.
Ostatnio przeważa jednak pogląd, że datowanie na rok 212 powinno być
utrzymane - tak sądzą w A. D'Ors, J. Gaudemet, J. i L. Robert.
Autorzy ci wychodzą z założenia, że Constitutio Antaniniana ogłosił
Karakalla wkrótce po śmierci Gety (początek roku 212) dla zdobycia po-
pularności wśród mas ludności Imperium, zyskujących obywatelstwo rzymskie.
Nowi obywatele mieli się odtąd modlić do bogów rzymskich za pomyślność
cesarza. Jakkolwiek w świetle obecnie dostępnych źródeł nie można ustalić
ściśle momentu wydania Constitutio, to pewnych wskazówek dla datowania tego
aktu dostarcza Papirus Gissen 40, zawierający obok fragmentu Edyktu
Karakalli odpisy dwóch innych datowanych edyktów. Na tej podstawie można
sądzić, że Constitutio Antoniniana została opublikowana w pierwszej połowie
roku 212, najpóźniej w czerwcu lub lipcu tego roku.
Edykt Karakalli nadawał pełne prawo obywatelstwa rzymskiego prawie
całej wolnej ludności Imperium. Wyłączeni z civitas Romana zostali tylko
dediticii, obejmujący zapewne niedawno podbite plemiona i pewne grupy
wyzwoleńców, którzy zostali wyzwoleni nie w pełni formalnie. Constitutio
stanowi zatem uwieńczenie procesu integracji wolnej ludności Imperium,
dzieło unifikacji prawnej. Wielkości tego aktu ustawodawstwa cesarskiego
nie doceniali współcześni historycy, niechętnie usposobieni do Karakalli z
powodu jego antysenackiej polityki. Kasjusz Dio przypisywał Edyktowi
Karakalli wyłącznie motywację fiskalną, tzn. rozszerzenie podatków
obciążających obywateli rzymskich na większość ludności - bez zwolnienia
jej z dotychczasowych świadczeń. Jakkolwiek te cele doraźne mogły być jedną
z pobudek działania Karakalli, to jednak nie można umniejszać zasadniczej
roli Constitutio Antoniniana, jako uwieńczenia polityki unifikacyjnej,
prowadzonej konsekwentnie zwłaszcza przez Hadriana i Septimiusza Sewera.
Inne światło na motywy Karakalli rzuca fragment greckiego tekstu ustawy z
Papirus Gissen 40, cesarz mówi tam, że pragnie zjednoczyć w kulcie
wspólnych bogów wszystkich cudzoziemców (peregrini), którzy stali się jego
poddanymi. Tak więc przez nadanie, im civitas osiągnięte zostało połączenie
idei solidarności pollitycznej i wspólnoty religijnej. Karakalla w tekście
Edyktu nie określał, do jakich to bogów mają się odtąd modlić nowi cives
Romani. Można sądzić, że miał na myśli nie tylko starych bogów rzymskich,
ale wszystkich przyjętych do bardzo rozszerzonego panteonu. Przykładem
dążeń Karakalli do wiązania starych kultów z popularnymi kultami wschodnimi
jest fakt wybudowania świątyni Serapisa w centrum Rzymu na Kwirynale, w
bliskości świątyni Jowisza.
Na rządy Karakalli przypadają nowe wojny związane z początkiem
konsolidacji plemion nad Renem i Dunajem. Ostatnie lata panowania zajęły
cesarzowi walki z Partami, marzył on o wielkich sukcesach na Wschodzie.
Wiosną 217 r. uknuty został w wojsku spisek, żołnierze zamordowali
Karakallę i obwołali nowym władcą Marka Opeliusza Makrina (M. Opelius
Macrinus 217 - 218), prefekta pretorianów, który doszedł do tej wysokiej
godności ekwickiej przez, awans społeczny. Makrinus nie posiadał jednak
dostatecznego autorytetu nawet w armii, wkrótce został zdetronizowany i
zabity.
Wśród wojska wielką popularnością cieszył się nadal ród Sewerów,
dzięki temu obwołany został cesarzem 14-letni Varius Avidius Bassianus,
wnuk Julii Maesy, siostry Julii Domny, a syn Julii Saemias. Młody władca
był kapłanem syryjskiego boga słońca, Baala w Emesie, dlatego nadano mu
imię Heliogabal (218 - 222), oficjalnie zwał się jednak M. Aurelius
Antoninus, tak samo jak Karakalla. Wprowadzenie do Rzymu ceremoniału
wschodniej teokracji nie było odpowiednio przygotowane, rozwiązły tryb
życia cesarza nie zjednywał mu autorytetu. Heliogabal został zamordowany
przez pretorianów. Jego babka, Julia Maesa, zdołała spowodować obwołanie
cesarzem swego drugiego wnuka, syna Julii Mammei. Był nim 14-letni
Alexianus Bassianus Severus Alexander (222 - 235). Przez dłuższy czas wpływ
na młodego cesarza wywierały jego matka i babka. Sewerus Aleksander
próbował szukać pewnego zbliżenia z senatem, co zostało pozytywnie ocenione
przez historiografię senatorską - Kasjusza Diona i Scriptores Historiae
Augustae